G'day you bunch of bogans!

Na twee maanden in Melbourne voel ik me al aardig ingeburgerd. Iedere week staat er wel een BBQ op het programma, ik heb standaard een pak timtams (goddelijke koekjes) in mijn voorraadkast, weet inmiddels precies welke tram ik moet nemen om ergens te komen, heb een dansschool gevonden, mijn vriendenkring begint vastere vormen aan te nemen, en loop ik niet meer als een verdwaalde brugsmurf mét plattegrond verdwaasd rond op mijn universiteit.

Er is hier de afgelopen weken weer aardig wat voorgevallen, maar eerst maar eens beginnen waar ik was gebleven 4,5 week geleden, namelijk: O-week. Volgens vele Australiërs een legendarische feestweek, voor mij een herbeleving van mijn tienerjaren gemixt met carnavel, gezien de vele verkleedfeestjes, het indrinken (regelrecht comazuipen wat de ozzies betreft) en een gemiddelde leeftijd van 19 jaar. Bijzonder grappig & vermakelijk, maar na 3 dagen had ik het wel weer gehad, en sowieso was ik na 5 weken lang chillen benieuwd geworden naar hoe het er aan toe zou gaan op de universiteit.
Zou het niveau te doen zijn? Zou de sfeer op Deakin echt zo informeel zijn, de docenten en medestudenten echt zo aardig en behulpzaam? Zouden mijn vakken wel echt zo interessant zijn? Mijn vierde week college heb ik inmiddels alweer achter de rug, en ik kan deze vragen allemaal met een volmondig JA beantwoorden. Interessante stof, enthousiaste mensen.
Het grote verschil met Nederland is dat het er hier veel praktischer eraan toe gaat. Enkele voorbeelden; in mijn journalistiek-klas moesten we elkaar bij binnenkomst gelijk interviewen. Bij 'fiction writing' was de eerste opdracht dat we naar een schilderij moesten kijken. Vervolgens werd de afbeelding weggehaald en moesten we 10 minuten lang schrijven, over wat er maar in ons opkwam. De enige regel; je mocht niét stoppen met schrijven. Dit soort opdrachten krijg ik continu. Heerlijk. Niks voetnoten of academische verantwoording, gewoon je eigen gedachten en creativiteit ergens in stoppen. Al is het uiteraard nog maar de vraag in hoeverre mijn docenten mijn geleuter kunnen waarderen.. Ik moet vandaag mijn eerste fictie verhaal á 1500 woorden inleveren, dus daar kom ik snel genoeg achter. Het vak 'Australia Today' is hilarischdochzeer interessant. Ik heb op school of in mijn studie eigenlijk nooit iets geleerd over de geschiedenis of geografie van Australië, terwijl er voldoende boeiende dingen over te vertellen zijn. Een klein weetje van afgelopen les; per week groeit Melbourne met 1000 inwoners.
Bij het bestuderen van mijn 'unit guides' kwam ik tevens tot de verrassende conclusie dat ik dit semester 0 tentamens heb, wat betekent dat ik bijna twee weken eerder vakantie heb, which means... more time to travel! Over reizen gesproken, de eerste trip is geboekt, over iets minder dan een maand vliegen Manon en ik naar Alice Springs, voor een outback-tour naar Uluru (die grote rode steen). Onzettend veel zin in!

Dan over Melbourne zelf... Het is zonder meer een fantastische stad om te wonen, het wordt niet voor niets 'the most liveable city in the world' genoemd. Het ligt aan het water, men zit binnen twee uur op een prima surflocatie, middenin in de wijnstreek of een natuurpark. Er is een overvloed aan restaurants, coole barretjes in achterafsteegjes, uitgaansgelegenheden, hippe winkels en ook qua cultuur doet de stad niet onder voor Europa. Om de haverklap zijn er festivals en tentoonstellingen, muziek, film en mode-evenementen. Zo is gisteren het Melbourne International Comedy Festival begonnen, enben iktwee weken geleden naar 'This is NOT a filmfestival' geweest, waar een scala aan uiteenlopende filmpjes werden vertoond op een heel toffe locatie. Musea hier zijn ook absoluut de moeite waard, zo wordt binnenkort in het Melbourne Museum een tentoonstelling over Toetanchamon geopend, waarvoor speciaal allerlei artefarcten uit Egypte worden overgevlogen, en ben ik met een vriendinnetje naar een Disney-tentoonstelling geweest, waar we uren hebben doorgebracht met het ophalen van nostalgische jeugdherinneringen en meezingen met liedjes, (Disney liedjes in het Deens of Zweeds klinken trouwens héél grappig), en de originele verhalen hebben gelezen, die iets gruwelijker waren dan in de tekenfilms naar voren kwam. Zo werd bij de kleine zeemeermin haar tong uitgesneden en leed ze helse pijn elke keer dat ze een stap op haar nieuwverworven benen zette. Not sohappy taleafter all...

Waar ik wel erg aan moet wennen, zijn de enorme afstanden die ik moet overbruggen om ergens te komen. Zo ben ik bijna anderhalf (!) uur bezig om op mijn campus te komen aangezien ik afhankelijk ben van het openbaar vervoer, maar dat is hier een vrij normale reistijd. Mijn trouwe fiets mis ik hier behoorlijk, en aangezien het ook mijn voornaamste vorm van lichaamsbeweging was, moet ik hier andere alternatieven verzinnen. Vandaar dat ik mijn allereerste paar hardloopschoenen heb gekocht, en na lange tijd het dansen weer hebopgepakt. Love it!
Over de flora en fauna van Australië moet ik duidelijk nog wat leren. Zo liep ik onlangs s'nachts door mijn straat, toen ik plotseling merkte dat ik achtervolgd werd door twee enorme dikke ratten. In de eerste instantie schrok ik me een hoedje, totdat een vrouw me tegemoet kwam gelopen en de griezeltjes ook opmerkte. 'Ohh, how cute, baby possums!' Daarop besloot ik de mormels beter te inspecteren, en een mentale notitie te maken; baby possums lijken enigzins op gigantische ratten, check.
De mensen die mijn sociale netwerk hier vormen, vertegenwoordigen: Australië, Nederland, Amerika, Denemarken, Finland, Zweden, Mexico, België & Oostenrijk. Aardig internationaal georiënteerd dus, het is heel interessant om bepaalde zaken (politiek, universiteit, gedrag, eten etc.) te vergelijken en te zien hoe verschillend we in sommige opzichten zijn, of waar juist veel overeenkomsten liggen.
Het wonen bij Sarah en Emile bevalt ook nog steeds goed. Afgelopen weekend vierden ze beiden hun 30ste verjaardag bij de ouders van Emile in de Mornington Peninsula, waarvoor ik ook was uitgenodigd. Een ontzettend gezellige dag met héérlijk eten, namelijk het traditionele zuid-afrikaande 'potjiekos', wat vrij vertaald ongeveer 'pot koken' betekent. Korte uitleg; een gietijzeren pan op een vuur, waar men van alles ingooit, vlees of vis, aardappelen of rijst, kruiden, marinade, groenten, paar uur laten sudderen en... smullen maar!

Tot slot...Chapeauvoor wie dit verhaal helemaal uitleest! Enbedankt voor alle reacties op mijn blog, smsjes en mailtjes, heel erg leuk en fijnom te lezen wat zich in Nederland afspeelt,want ook al ben ik duizenden kilometers ver weg, ik denk wel veel aan jullie!

Liefs vanuit een zonnig Melbourne,
Paula