Wominjeka! (Welkom)

Waar de rest van Nederland Pasen waarschijnlijk heeft gevierd met de traditionele brunch met eieren, begon deze feestdag dit jaar voor mij en Manon een stukje anders... Wij zaten s'ochtends om 5.00 gewapend met onze backpacks op het vliegveld, klaar voor een hele nieuwe kant van Australië: the Northern Territory a.k.a. the Outback. Na een voorspoedige vlucht was het heerlijk aankomen in Alice Springs. Zon, 28 graden en een uitgestrekte woestijn om ons heen. S'middags hebben we Alice Springs verkend, en werd ik voor het eerst echt geconfronteerd met het onfortuinlijke lot van de Aboriginals. In Melbourne heb ik in 3 maanden tijd slechts een handvol gezien, maar in de Outback zijn ze in grote getale aanwezig en wordt de heersende armoede & het alcoholisme pijnlijk duidelijk.

De volgende ochtend begon het avontuur meteen goed, toen ik mijn backpack opende flitste er een muizenstaart. Nu ben ik niet vies van een muisje of 1,2,3 na twee jaar dicht bij de grachten van Utrecht gewoond te hebben, maar is het toch minder als ze door mn pasgewassen kleding lopen te wroeten. Uiteindelijk heb ik tas en al naar buiten gegooid en er tegenaan geschopt zodat de harige bastard eruit sprintte. Ik en mn kamergenoten waren wel meteen goed wakker. Welcome to the Outback!
Na een karig ontbijtje werden we opgepikt door onze tourguide Rachelle en maakten we kennis met de overige 19 busgenoten van the Rock Tour. Door een grappige voorstelronde & stiften waarmee we de ramen van onze hippiebus mochten bekladden, leerden we de groep redelijk snel kennen. Het bleek dat we een tamelijk gevarieerd gezelschap waren, met reizigers uit Duitsland, Nederland, Australië, Engeland, Mauritius, Maleisië, Italië & Mexico.
De eerste echte stop onderweg was Kings Canyon, waar onze pittige klim meteen goed begon met 'heart-attack hill' & de 'garden of eden',waar verrassend genoegeen bron waswaar we een verfrissende duik konden nemen, en Rachelle die ons een paar korte lesjes geografie over het landschap om ons heen gaf. Hierna was het tijd voor het minst leuke klusje van de tour, namelijk; hout sprokkelen voor ons kampvuur. Naast het feit dat we aangevallen werden door hele kolonies van vliegen, moest er grof geweld aan te pas komen om zo groot mogelijke takken van bomen af te breken. Ik ben twee keer letterlijk met boom en al op de grond gevallen, en het resultaat was er dan ook naar, met talloze schrammen op mn armen en benen.
Inmiddels was het al donker toen we op de campingground aankwamen, en werden we getrakteerd op de schitterendste sterrenhemel die ik ooit heb gezien. Vervolgens in het donker kampvuur & ons eten klaargemaakt, (schwess, de head-light was een hit, thanks!) ons primitieve kamp opgezet (zonder enige sanitaire voorzieningen of tenten) wat biertjes erbij en uiteindelijk onze 'swags' (soort warme slaapzakken met matrasje) ingedoken en in de buitenlucht geslapen.

De volgende ochtend werden we wederom voor dag en dauw gewekt, en zijn we naar Kata Tjuta (letterlijk 'many heads') gereden, een nationaal park met rotsformaties á la Ayers Rock, minder bekend maar net zo indrukwekkend. Na een fikse hike van 3 uur, waarbij Rachelle ons een paar kinderverhalen vertelde die meer inzicht boden in de cultuur en geschiedenis van de Aboriginals, schitterend uitzicht & vele fotosessies onderweg, keerden we terug naar de bus en reden we door naar de highlight van onze trip: Uluru!
Ook al heb ik de grote rode steen al zo vaak gezien op plaatjes, het blijft indrukwekkend als je de 3,6 km lange en 348 meter hoge steen voor je ziet opdoemen. Na een bezoek aan het cultural visitors centre begonnen we aan de korte mala-walk,en werden we door Rachelle meer ingelicht over de heiligheid van Uluru voor Aboriginals en hoe respectloos het in feite van ons westerlingen is om de steen te willen beklimmen.
Vroeger werden jonge mannelijke Aboriginals op 'walkabout' gestuurd door hun familie, en mochten ze pas na jaren terugkeren, als ze zichzelf hadden bewezen door te overleven in de wildernis en waardig bevonden werden om als man in de gemeenschap terug te keren. Bij deze gelegenheid mochten zij pas Uluru beklimmen, een bijzonder moment dus. Ik kan me goed voorstellen dat het pijnlijk moet zijn om tegenwoordig hordes toeristen gewapend met vliegennetten, flurorisende kleding en waterflessen de berg te zien beklimmen. Ondanks het feit dat de Aboriginals alle bezoekers met klem vragen niet de berg op te gaan maar ervan de genieten door er omheen te lopen en gepaste afstand van te genieten, staat de Australische overheid dit helaas nog altijd toe.

Hierna zijn we naar een uitzichtpunt gereden om de zonsondergang te bewonderen. Uiteraard waren we niet de enige bus die van dit moment wilde genieten en was het ruziën om een goed plekje met de andere organisaties. Al snel ontstond er een ware rel toen er na ons een bus met oudere Europeanen arriveerden en pal hun uitklapstoeltjes voor onze zorgvuldig uitgekozen plek neerzetten. Uiteindelijk hebben de oudjes het onderspit gedolven, maar het was apart om zo'n competitieve vijandige sfeer te voelen, bij een uitzichtpunt notabene.
Nadat de laatste zonnestraal was verdwenen reden we door naar ons volgende kampeerterrein, waar ze zowaar toiletten en hete douches hadden, wat een luxe!

Voor inmiddels de 4de keer op rij woensdagochtend vroeg gewekt om zonsopgang bij te wonen bij Ayers Rock, waar we dit keer praktisch de enigen waren en wat nog zoveel mooier was dan zonsondergang. Hierna ons klaargemaakt voor de base-walk (tocht helemaal om Uluru heen), zodat we de steen van alle kanten konden bewonderen, en daarna begon de lange terugweg alweer, met als laatste stop een 'camel-farm', waar ik als de übertourist nog een kort ritje heb gemaakt. S'avonds hebben we als groep de drie onvergetelijke dagen nog met een etentje afgesloten in Alice Springs, en was het tijd om afscheid te nemen van elkaar.

Manon en ik hadden nog een volle dag in Alice Springs, en hebben deze benut met uitslapen, lezen en chillen bij het zwembad, in de wetenschap dat we niet meer zulke warme dagen in Melbourne mee zullen maken, aangezien de herfst nu echt is ingetreden, het is hier momenteel slechts maar 16 graden, brr. Gelukkig vond er meteen wel een leuke evenement plaats in Melbourne zodra we terugkwamen, namelijk... Koninginnedag! Jawel mensen, ook al zit ik 15.000 kilomtere verderop, ook hier ontbreekt de oranjegekte niet. De 30ste ben ik met Sarah & Emile en vrienden van hun naar het enige echte Oranjefeest geweest. Hilarische avond met veel oranje, veel foute muziek en véél Nederlanders. Hoogtepunt van de avond waren stiekem toch wel de aanwezige bitterballen.. De volgende dag vond de KLM Dutch Orange Day plaats, met een optreden van dansende oudjes gehuld in klederdracht, het HeinekenHouse& stalletjes met hollands eten, waar manon en ik zijn losgegaan en we de vierdubbele prijs hebben betaald voor ontbijtkoek en andere Nederlandse zooi.Wat eennostalgie.

Na deze heerlijke break heb ik er inmiddels alweer een drukke maar interessante studieweek er opzitten, want de laatste weken van het semester komen langzaam in zicht. Nog slechts 4 weken college, een week ploeteren aan opdrachten en dan zit het semester er alweer op en vlieg ik naar Nieuw-Zeeland. Wat zal het gek zijn om Melbourne en het nieuwe leven wat ik hier heb opgebouwd achter te moeten laten .. Maar zover is het gelukkig nog niet, dus tot het moment dat ik het vliegtuig instap voor het volgende avontuur blijf ik hiermet volle teugen van allesgenieten!

Liefs, Paula