Goodbye Melbourne... Hello Kiwiland!

Kia Ora!

Geen welkom, welcome, willkommen or Wominjeka, maar Kia Ora, want afgelopen maandag was de tijd daar om (tijdelijk) afscheid te nemen van mijn fantastische Melburniaanse leventje en stapte ik op het vliegtuig naar Kiwiland.

De reis begon niet zeer voorspoedig, zodra Emile & Sarah me af hadden gezet op het vliegveld en ik de vertrekhal inliep bleek mijn vlucht reeds twee uur vertraagd. Nadat mijn tassen waren ingecheckt kreeg ik een telefoontje van Steven, die al in Christchurch geland was. Moeder natuur was ons niet helemaal goed gezind, want Christchurch was weer getroffen door een aardbeving... Wonderbaarlijk genoeg bleek mijn vliegtuigmaatschappij de enige maatschappij te zijn die vloog (wegens de aswolk, ook zo'n geintje van mother nature), en ondanks het feit dat Christchurch in een nog grotere ravage was veranderd kreeg onze vlucht groen licht.
Helaas bleek bij aankomst dat de impact van de aardbeving zo groot was dat werkelijk álles gesloten was, inclusief ons autoverhuurbedrijf, waardoor we onze plannen moesten aanpassen en de eerste nacht in Christchurch vastzaten. S'nachts zijn we bijna ons bed uitgetrild door een naschok, apart om dat mee te maken.
De volgende dag konden we gelukkig vertrekken richting Kaikoura, een plaatsje meer naar het noorden, bekend vanwege het dolfijnzwemmen en walvisspotten. Helaas was het voor dolfijnzwemmen iets te koud (ik draag hier handschoenen..) en bleek het walvisspotten een belachelijk dure grap, dus die activiteit hebben we even overgeslagen.
Woensdag zijn we doorgereden naar Picton, een klein kustplaatsje waar je de boot kan pakken naar Wellington, wat op het Noordereiland ligt. In een impulsieve actie besloten we de 3 uur durende overtocht te maken, waardoor we een schitterend uitzicht op de kustlijn van zowel het Noord als Zuidereiland kregen. In Wellington hebben we in het crappiest hostel ever geslapen, dus dat hebben we zoveel mogelijk ontvlucht, door vooral rond te dwalen door het bekendste en mooiste museum van Nieuw-Zeeland, Te Papa. Nadat we de lange terugtocht door één van s'werelds woeste wateren (al zaten we op een heuse tanker, weinig te vrezen dus) hadden overleefd crossten we verder naar Nelson, van waaruit we naar Abel Tasman, een bekend nationaal park zijn gereden. Een speedbootje dropte ons ergens, en vanuit daar mochten we 3,5 terugwandelen. We hebben slechts een fractie gezien, maar het was heel mooi en sereen. Zaterdag was alweer de laatste dag van onze roadtrip en moesten we een flink stuk terugrijden met ons chille witte bakkie. Onderweg zijn we nog bij Hanmer Springs gestopt, waar we een uurtje in de thermal baths hebben gerelaxt. Heel fijn, in een bad van 37 graden in de buitenlucht, omringd door bomen, met de bergen op de achtergrond.
Ik ben trouwens trots te melden dat ik sinds september niet meer gereden had, maar hier in Kiwiland honderden kilometers heb afgelegd, en dat ik voor het eerst heb gereden: aan de linkerkant van de weg, in een automaat & op bizar slingerende bergweggetjes. Vraag me niet hoe, ik zag Steven meerdere malen wit wegtrekken als ik weer eens als een complete maniak met 80 door een bocht scheurde waar toch echt een bordje met 45 k/h op stond. Achja, we hebben het zonder kleerscheuren overleefd!

Vanochtend vroeg ging Steven's vlucht al terug naar Auckland, dus vanaf nu begint het soloreizen voor mij echt! Morgenvroeg word ik opgepikt door een shuttlebus, die mij naar Greymouth en vanuit daar naar Franz Josef (gletsjer) brengt en op de Stray-bus dropt. (een van de grootste busorganisaties van hop on/hop off reizen hier) De komende twee weken ga ik hopelijk diezelfde gletsjer beklimmen, de Maori-cultuur wat beter leren kennen, hiken, naar thrillseeker-stad Queenstown, de amazing Milford Sound bezoeken en nog veel meer. Spannend, ben heel benieuwd! Daarna vlieg ik door naar Sydney, om zelf te ondervinden of ik nou meer pro-Sydney of Melbourne ben (er heerst gigantische rivaliteit tussen die twee steden), al vermoed ik eigenlijk dat ik mijn hart al verpand heb aan de fantastische stad waar ik 4,5 maand heb gewoond... En dat is dan ook een reden dat ik hoogstwaarschijnlijk mijn trip langs de Eastcoast een stukje ga inkorten en nog een keertje extra voor een paar dagen terug naar Melbourne vlieg, ik mis mijn leventje daar namelijk. Apart, 5 maanden weg uit Nederland en er is niks aan de hand, een week weg uit Australië en ik krijg heimwee... Ik mis zelfs mijn vakken & Deakin University!
Aan de ene kant is het misschien zonde, en moet ik proberen zoveel mogelijk te zien. Aan de andere kant, Melbourne ligt ca. 16.500 kilometer van Nederland af, als ik in augustus 'definitief' vertrek kan ik niet zomaar even terug.

En het is een mooie reden om nog een keer terug te komen... Want ik ben nog lang niet klaar met Australië! De tijd is, hoe cliché, in een oogwenk voorbijgevlogen. Zeker de laatste weken, die ik heb volgepropt met etentjes, borrels, lunches, koffie-breaks tijdens het studeren door, danslessen, de eindeloze uitgaansmogelijkheden verkennen & culturele uitstapjes maken. Zo ben ik nog een keer naar de footy-game geweest, heb een een fantastisch concert van 'Cut Copy' bijgewoond (uit Melbourne afkomstig, hier echt mega populair), en een filmevenement van Underground Cinema bijgewoond, het bedrijf waar Manon sinds kort voor werkt. Het is een heel leuk concept, je weet vantevoren niet welke film je gaat zien en waar, zodra je de filmlocatie binnenloopt (kan overal zijn, een museum, verlaten balzaal etc.) wandel je als het ware de filmset van de film die je gaat zien, inclusief acteurs e.d. Genoten!

De laatste week ging helemaal in een flits voorbij, en zorgde af en toe voor kleine paniekaanvallen als ik me besefte dat ik echt al bijna op het punt stond te vertrekken. Opdrachten inleveren, tas inpakken, afscheid nemen van iedereen. Het voelt heel vreemd en onwerkelijk om gedag te zeggen tegen mensen om wie je bent gaan geven de afgelopen tijd, in de wetenschap dat het weken, maanden of jaren kan duren voordat je elkaar weer ziet.
Gelukkig keer ik daarom nog terug naar Melbourne en zijn er al plannen voor een reunië, ergens op de wereld, dus die wetenschap maakte dat ik afgelopen maandag niet al te verdrietig het vliegtuig instapte, op naar een nieuw land, een nieuw avontuur, een nieuw hoofdstuk, in mijn onvergetelijk tijd hier Down Under.

Liefs,
Paula

The Outback

Wominjeka! (Welkom)

Waar de rest van Nederland Pasen waarschijnlijk heeft gevierd met de traditionele brunch met eieren, begon deze feestdag dit jaar voor mij en Manon een stukje anders... Wij zaten s'ochtends om 5.00 gewapend met onze backpacks op het vliegveld, klaar voor een hele nieuwe kant van Australië: the Northern Territory a.k.a. the Outback. Na een voorspoedige vlucht was het heerlijk aankomen in Alice Springs. Zon, 28 graden en een uitgestrekte woestijn om ons heen. S'middags hebben we Alice Springs verkend, en werd ik voor het eerst echt geconfronteerd met het onfortuinlijke lot van de Aboriginals. In Melbourne heb ik in 3 maanden tijd slechts een handvol gezien, maar in de Outback zijn ze in grote getale aanwezig en wordt de heersende armoede & het alcoholisme pijnlijk duidelijk.

De volgende ochtend begon het avontuur meteen goed, toen ik mijn backpack opende flitste er een muizenstaart. Nu ben ik niet vies van een muisje of 1,2,3 na twee jaar dicht bij de grachten van Utrecht gewoond te hebben, maar is het toch minder als ze door mn pasgewassen kleding lopen te wroeten. Uiteindelijk heb ik tas en al naar buiten gegooid en er tegenaan geschopt zodat de harige bastard eruit sprintte. Ik en mn kamergenoten waren wel meteen goed wakker. Welcome to the Outback!
Na een karig ontbijtje werden we opgepikt door onze tourguide Rachelle en maakten we kennis met de overige 19 busgenoten van the Rock Tour. Door een grappige voorstelronde & stiften waarmee we de ramen van onze hippiebus mochten bekladden, leerden we de groep redelijk snel kennen. Het bleek dat we een tamelijk gevarieerd gezelschap waren, met reizigers uit Duitsland, Nederland, Australië, Engeland, Mauritius, Maleisië, Italië & Mexico.
De eerste echte stop onderweg was Kings Canyon, waar onze pittige klim meteen goed begon met 'heart-attack hill' & de 'garden of eden',waar verrassend genoegeen bron waswaar we een verfrissende duik konden nemen, en Rachelle die ons een paar korte lesjes geografie over het landschap om ons heen gaf. Hierna was het tijd voor het minst leuke klusje van de tour, namelijk; hout sprokkelen voor ons kampvuur. Naast het feit dat we aangevallen werden door hele kolonies van vliegen, moest er grof geweld aan te pas komen om zo groot mogelijke takken van bomen af te breken. Ik ben twee keer letterlijk met boom en al op de grond gevallen, en het resultaat was er dan ook naar, met talloze schrammen op mn armen en benen.
Inmiddels was het al donker toen we op de campingground aankwamen, en werden we getrakteerd op de schitterendste sterrenhemel die ik ooit heb gezien. Vervolgens in het donker kampvuur & ons eten klaargemaakt, (schwess, de head-light was een hit, thanks!) ons primitieve kamp opgezet (zonder enige sanitaire voorzieningen of tenten) wat biertjes erbij en uiteindelijk onze 'swags' (soort warme slaapzakken met matrasje) ingedoken en in de buitenlucht geslapen.

De volgende ochtend werden we wederom voor dag en dauw gewekt, en zijn we naar Kata Tjuta (letterlijk 'many heads') gereden, een nationaal park met rotsformaties á la Ayers Rock, minder bekend maar net zo indrukwekkend. Na een fikse hike van 3 uur, waarbij Rachelle ons een paar kinderverhalen vertelde die meer inzicht boden in de cultuur en geschiedenis van de Aboriginals, schitterend uitzicht & vele fotosessies onderweg, keerden we terug naar de bus en reden we door naar de highlight van onze trip: Uluru!
Ook al heb ik de grote rode steen al zo vaak gezien op plaatjes, het blijft indrukwekkend als je de 3,6 km lange en 348 meter hoge steen voor je ziet opdoemen. Na een bezoek aan het cultural visitors centre begonnen we aan de korte mala-walk,en werden we door Rachelle meer ingelicht over de heiligheid van Uluru voor Aboriginals en hoe respectloos het in feite van ons westerlingen is om de steen te willen beklimmen.
Vroeger werden jonge mannelijke Aboriginals op 'walkabout' gestuurd door hun familie, en mochten ze pas na jaren terugkeren, als ze zichzelf hadden bewezen door te overleven in de wildernis en waardig bevonden werden om als man in de gemeenschap terug te keren. Bij deze gelegenheid mochten zij pas Uluru beklimmen, een bijzonder moment dus. Ik kan me goed voorstellen dat het pijnlijk moet zijn om tegenwoordig hordes toeristen gewapend met vliegennetten, flurorisende kleding en waterflessen de berg te zien beklimmen. Ondanks het feit dat de Aboriginals alle bezoekers met klem vragen niet de berg op te gaan maar ervan de genieten door er omheen te lopen en gepaste afstand van te genieten, staat de Australische overheid dit helaas nog altijd toe.

Hierna zijn we naar een uitzichtpunt gereden om de zonsondergang te bewonderen. Uiteraard waren we niet de enige bus die van dit moment wilde genieten en was het ruziën om een goed plekje met de andere organisaties. Al snel ontstond er een ware rel toen er na ons een bus met oudere Europeanen arriveerden en pal hun uitklapstoeltjes voor onze zorgvuldig uitgekozen plek neerzetten. Uiteindelijk hebben de oudjes het onderspit gedolven, maar het was apart om zo'n competitieve vijandige sfeer te voelen, bij een uitzichtpunt notabene.
Nadat de laatste zonnestraal was verdwenen reden we door naar ons volgende kampeerterrein, waar ze zowaar toiletten en hete douches hadden, wat een luxe!

Voor inmiddels de 4de keer op rij woensdagochtend vroeg gewekt om zonsopgang bij te wonen bij Ayers Rock, waar we dit keer praktisch de enigen waren en wat nog zoveel mooier was dan zonsondergang. Hierna ons klaargemaakt voor de base-walk (tocht helemaal om Uluru heen), zodat we de steen van alle kanten konden bewonderen, en daarna begon de lange terugweg alweer, met als laatste stop een 'camel-farm', waar ik als de übertourist nog een kort ritje heb gemaakt. S'avonds hebben we als groep de drie onvergetelijke dagen nog met een etentje afgesloten in Alice Springs, en was het tijd om afscheid te nemen van elkaar.

Manon en ik hadden nog een volle dag in Alice Springs, en hebben deze benut met uitslapen, lezen en chillen bij het zwembad, in de wetenschap dat we niet meer zulke warme dagen in Melbourne mee zullen maken, aangezien de herfst nu echt is ingetreden, het is hier momenteel slechts maar 16 graden, brr. Gelukkig vond er meteen wel een leuke evenement plaats in Melbourne zodra we terugkwamen, namelijk... Koninginnedag! Jawel mensen, ook al zit ik 15.000 kilomtere verderop, ook hier ontbreekt de oranjegekte niet. De 30ste ben ik met Sarah & Emile en vrienden van hun naar het enige echte Oranjefeest geweest. Hilarische avond met veel oranje, veel foute muziek en véél Nederlanders. Hoogtepunt van de avond waren stiekem toch wel de aanwezige bitterballen.. De volgende dag vond de KLM Dutch Orange Day plaats, met een optreden van dansende oudjes gehuld in klederdracht, het HeinekenHouse& stalletjes met hollands eten, waar manon en ik zijn losgegaan en we de vierdubbele prijs hebben betaald voor ontbijtkoek en andere Nederlandse zooi.Wat eennostalgie.

Na deze heerlijke break heb ik er inmiddels alweer een drukke maar interessante studieweek er opzitten, want de laatste weken van het semester komen langzaam in zicht. Nog slechts 4 weken college, een week ploeteren aan opdrachten en dan zit het semester er alweer op en vlieg ik naar Nieuw-Zeeland. Wat zal het gek zijn om Melbourne en het nieuwe leven wat ik hier heb opgebouwd achter te moeten laten .. Maar zover is het gelukkig nog niet, dus tot het moment dat ik het vliegtuig instap voor het volgende avontuur blijf ik hiermet volle teugen van allesgenieten!

Liefs, Paula

The Melburnian Way of Life

G'day you bunch of bogans!

Na twee maanden in Melbourne voel ik me al aardig ingeburgerd. Iedere week staat er wel een BBQ op het programma, ik heb standaard een pak timtams (goddelijke koekjes) in mijn voorraadkast, weet inmiddels precies welke tram ik moet nemen om ergens te komen, heb een dansschool gevonden, mijn vriendenkring begint vastere vormen aan te nemen, en loop ik niet meer als een verdwaalde brugsmurf mét plattegrond verdwaasd rond op mijn universiteit.

Er is hier de afgelopen weken weer aardig wat voorgevallen, maar eerst maar eens beginnen waar ik was gebleven 4,5 week geleden, namelijk: O-week. Volgens vele Australiërs een legendarische feestweek, voor mij een herbeleving van mijn tienerjaren gemixt met carnavel, gezien de vele verkleedfeestjes, het indrinken (regelrecht comazuipen wat de ozzies betreft) en een gemiddelde leeftijd van 19 jaar. Bijzonder grappig & vermakelijk, maar na 3 dagen had ik het wel weer gehad, en sowieso was ik na 5 weken lang chillen benieuwd geworden naar hoe het er aan toe zou gaan op de universiteit.
Zou het niveau te doen zijn? Zou de sfeer op Deakin echt zo informeel zijn, de docenten en medestudenten echt zo aardig en behulpzaam? Zouden mijn vakken wel echt zo interessant zijn? Mijn vierde week college heb ik inmiddels alweer achter de rug, en ik kan deze vragen allemaal met een volmondig JA beantwoorden. Interessante stof, enthousiaste mensen.
Het grote verschil met Nederland is dat het er hier veel praktischer eraan toe gaat. Enkele voorbeelden; in mijn journalistiek-klas moesten we elkaar bij binnenkomst gelijk interviewen. Bij 'fiction writing' was de eerste opdracht dat we naar een schilderij moesten kijken. Vervolgens werd de afbeelding weggehaald en moesten we 10 minuten lang schrijven, over wat er maar in ons opkwam. De enige regel; je mocht niét stoppen met schrijven. Dit soort opdrachten krijg ik continu. Heerlijk. Niks voetnoten of academische verantwoording, gewoon je eigen gedachten en creativiteit ergens in stoppen. Al is het uiteraard nog maar de vraag in hoeverre mijn docenten mijn geleuter kunnen waarderen.. Ik moet vandaag mijn eerste fictie verhaal á 1500 woorden inleveren, dus daar kom ik snel genoeg achter. Het vak 'Australia Today' is hilarischdochzeer interessant. Ik heb op school of in mijn studie eigenlijk nooit iets geleerd over de geschiedenis of geografie van Australië, terwijl er voldoende boeiende dingen over te vertellen zijn. Een klein weetje van afgelopen les; per week groeit Melbourne met 1000 inwoners.
Bij het bestuderen van mijn 'unit guides' kwam ik tevens tot de verrassende conclusie dat ik dit semester 0 tentamens heb, wat betekent dat ik bijna twee weken eerder vakantie heb, which means... more time to travel! Over reizen gesproken, de eerste trip is geboekt, over iets minder dan een maand vliegen Manon en ik naar Alice Springs, voor een outback-tour naar Uluru (die grote rode steen). Onzettend veel zin in!

Dan over Melbourne zelf... Het is zonder meer een fantastische stad om te wonen, het wordt niet voor niets 'the most liveable city in the world' genoemd. Het ligt aan het water, men zit binnen twee uur op een prima surflocatie, middenin in de wijnstreek of een natuurpark. Er is een overvloed aan restaurants, coole barretjes in achterafsteegjes, uitgaansgelegenheden, hippe winkels en ook qua cultuur doet de stad niet onder voor Europa. Om de haverklap zijn er festivals en tentoonstellingen, muziek, film en mode-evenementen. Zo is gisteren het Melbourne International Comedy Festival begonnen, enben iktwee weken geleden naar 'This is NOT a filmfestival' geweest, waar een scala aan uiteenlopende filmpjes werden vertoond op een heel toffe locatie. Musea hier zijn ook absoluut de moeite waard, zo wordt binnenkort in het Melbourne Museum een tentoonstelling over Toetanchamon geopend, waarvoor speciaal allerlei artefarcten uit Egypte worden overgevlogen, en ben ik met een vriendinnetje naar een Disney-tentoonstelling geweest, waar we uren hebben doorgebracht met het ophalen van nostalgische jeugdherinneringen en meezingen met liedjes, (Disney liedjes in het Deens of Zweeds klinken trouwens héél grappig), en de originele verhalen hebben gelezen, die iets gruwelijker waren dan in de tekenfilms naar voren kwam. Zo werd bij de kleine zeemeermin haar tong uitgesneden en leed ze helse pijn elke keer dat ze een stap op haar nieuwverworven benen zette. Not sohappy taleafter all...

Waar ik wel erg aan moet wennen, zijn de enorme afstanden die ik moet overbruggen om ergens te komen. Zo ben ik bijna anderhalf (!) uur bezig om op mijn campus te komen aangezien ik afhankelijk ben van het openbaar vervoer, maar dat is hier een vrij normale reistijd. Mijn trouwe fiets mis ik hier behoorlijk, en aangezien het ook mijn voornaamste vorm van lichaamsbeweging was, moet ik hier andere alternatieven verzinnen. Vandaar dat ik mijn allereerste paar hardloopschoenen heb gekocht, en na lange tijd het dansen weer hebopgepakt. Love it!
Over de flora en fauna van Australië moet ik duidelijk nog wat leren. Zo liep ik onlangs s'nachts door mijn straat, toen ik plotseling merkte dat ik achtervolgd werd door twee enorme dikke ratten. In de eerste instantie schrok ik me een hoedje, totdat een vrouw me tegemoet kwam gelopen en de griezeltjes ook opmerkte. 'Ohh, how cute, baby possums!' Daarop besloot ik de mormels beter te inspecteren, en een mentale notitie te maken; baby possums lijken enigzins op gigantische ratten, check.
De mensen die mijn sociale netwerk hier vormen, vertegenwoordigen: Australië, Nederland, Amerika, Denemarken, Finland, Zweden, Mexico, België & Oostenrijk. Aardig internationaal georiënteerd dus, het is heel interessant om bepaalde zaken (politiek, universiteit, gedrag, eten etc.) te vergelijken en te zien hoe verschillend we in sommige opzichten zijn, of waar juist veel overeenkomsten liggen.
Het wonen bij Sarah en Emile bevalt ook nog steeds goed. Afgelopen weekend vierden ze beiden hun 30ste verjaardag bij de ouders van Emile in de Mornington Peninsula, waarvoor ik ook was uitgenodigd. Een ontzettend gezellige dag met héérlijk eten, namelijk het traditionele zuid-afrikaande 'potjiekos', wat vrij vertaald ongeveer 'pot koken' betekent. Korte uitleg; een gietijzeren pan op een vuur, waar men van alles ingooit, vlees of vis, aardappelen of rijst, kruiden, marinade, groenten, paar uur laten sudderen en... smullen maar!

Tot slot...Chapeauvoor wie dit verhaal helemaal uitleest! Enbedankt voor alle reacties op mijn blog, smsjes en mailtjes, heel erg leuk en fijnom te lezen wat zich in Nederland afspeelt,want ook al ben ik duizenden kilometers ver weg, ik denk wel veel aan jullie!

Liefs vanuit een zonnig Melbourne,
Paula

De Afschrikwekkende Huizenjacht, Lorne & settelen in Melbourne

Lieve Koala's & Kangaroe's,

Time flies when you're having fun... Ik kan deze cliché-uitspraak sinds ik hier ben eigenlijk alleen maar beamen. Vandaag keek ik in mijn agenda en zag tot mijn verbazing dat het alweer een maand geleden is dat ik uit Nederland ben vertrokken. Hoog tijd voor een nieuwe update!

Wat betreft de huizenjacht; (ik heb inmiddels veel nieuwsgierige en tevens bezorgde berichten gekregen hoe het daarmee gaat) die verliep in de eerste instantie niet heel soepel. Ik heb in totaal zo'n 10 kamers bekeken en ongeveer 40 aangeboden gekregen (nadat een vriend had aangeraden dat ik een advertentie moest plaatsen op Gumtree, de australische variant van Marktplaats). Maar de reacties daarop leken me niet al te betrouwbaar, 1 keer heb ik zelfs een smsje gekregen met de tekst; 'I have a room for you to rent, rent free...' Sure. Ranzigebedomptekamers, instortende huizen, weirdo's van huisgenoten danwel huisbazen, torenhoge huren en contracten voor minimaal 6/12 maanden zijn hier in Melbourne blijkbaar helaas eerder regel dan uitzondering.
Voordat jullie je nu bezorgd afvragen of ik nu nog steeds elke nacht een kamer met 8-10 man moet delen, dat is gelukkig niet het geval! Door een wonderlijke speling van het lot woon ik nu grappig genoeg sinds anderhalve week bij mijn vroegere oppas Sarah en haar Ozzie-boyfriend Emile in hun appartement. Hele leuke, lieve grappige jonge mensen, die in één van de hipste wijken van Melbourne wonen (voor de google-mappers onder jullie; st. Kilda), met volop winkels, restaurants & uitgaansgelegenheden, en op een steenworp afstand van het strand. Het is wel tamelijk ver van Burwood (saaie sleepy suburb waar mijn campus ligt) maar de verbindingen met de tram zijn goed en ik hoef gelukkig niet elke dag naar de universiteit.
Sarah & Emile bieden geregeld aan me mee op sleeptouw te nemen, waar ik dankbaar gebruik van maak. Zo zijn we vandaag met z'n drieën naar Torquay gereden, een bekend surfplaatsje op zo'n 1,5 uur rijdenvan Melbourne,waar Sarah en ik een wetsuit & board hebben gehuurd en de golven zijn ingedoken, terwijl Emile getracht heeft onze moves op camera vast te leggen. (Helaas voor jullie worden deze beelden niet vrijgegeven.) Ondanks het feit dat ik me nogal een idioot voelde als ik weer eens hysterisch lachend een poging tot staan deed en na een splitseconde weer viel en kopje onder ging, was het fantastisch en ben ik absoluut fan! Tegen het einde lukte het wel een paar keer een golf te pakken en meerdere seconden te staan en dat zonder les, dus ik was best tevreden. Kan niet wachten om weer te gaan...

De afgelopen weken heb ik met een aantal mensen die ik ken uit het hostel en vooral met Manon veel opgetrokken. De kamerjacht heeft in de eerste instantie aardig wat tijd en moeite gekost (de afstanden zijn hier zo gigantisch dat je voor het kijken naar 1 kamer al gerust 3 uur bezig bent), maar inmiddels zijn we beiden gesetteld en hebben we vanalles gedaan. Een greep uit de activiteiten; een paar keer naar de campus, naar de Victoria Night Market (optredens van bandjes + kraampjes met eten uit de hele wereld, zelfs de 'dutch pancakes' a.k.a poffertjes zaten erbij) waar ik o.a. mijn eerste 'Roo-burger' gehad (a.k.a. kangaroe), hebben we een openluchtfilm bijgewoond in de Botanical Gardens wat schitterend was, de tweedehandsshops in Brunswick street bezocht, etc. En ook niet onbelangrijk; we hebben een zeer geschikt alternatief voor de 'goon' gevonden, namelijk de aldi-wijn van slechts $2,50 per fles! Ook nog prima te drinken, dus ik ben zeer in mn nopjes. Voor de rest doen de prijzen namelijk pijn aan je ogen, van de huur voor kamers tot boodschappen tot boeken tot kleding, alles is schrikbarend duur. Ondanks de waarschuwingen van het thuisfront is het toch even slikken als je 2 keer zoveel in de supermarkt moet afrekenen voor exact hetzelfde voedsel in Nederland, of 120 AUD moet betalen voor verplicht aan te schaffen Birkenstocks (ging iets mis met mn linkervoet) ipv de 35 euro die je in Nederland zou betalen, dan spelen de 'gierige-hollander-genen' ongewildeven op...

Afgelopen maandagzijn wemet alle internationale studenten voor 3 dagen naar Lorne vertrokken, een pittoresk kustplaatsje op ca. 2,5 rijden van Melbourne (ware het niet dat uiteraard mijn bus er 4 uur over deed aangezien wij alle internationals van de andere campussen van Deakin moesten oppikken). In deze dagen zijn we vermaakt met hiken, surf-les, beach-yoga, een trip langs de Great Ocean Road, de schitterende 12 Apostles en het spotten van koala's, en uiteraard de typisch Australische BBQ's. Dit alles geheel kosteloos en onder het mom van ''om de moeilijke overgang naar een ander land en universiteit de verzachten''. Heel wat beter dan de UIT!
3 ontzettend leuke dagen gehad met ca. 200 internationale studenten, uit in totaal 37 landen. Hoewel hier direct bijgezegd moet worden dat de verdeling niet geheel evenredig was,als je nagaat dat zo'n 50% Amerikaans was. Wat ook een duidelijk stempel op de hele trip drukte door de bijbehorende luidruchtigheid & de populaireit van 'Beerpong' (drankspel met pingpongbal en plastic bekers). Maar je hoort mij niet klagen, zaten ontzettend leuke & grappige mensen tussen.
Meteen in de bus heb ik een heel aardig meisje uit Denemarken ontmoet met wie het goed klikte, en eenmaal aangekomen op locatie werden we onderverdeeld in 4 groepen, die op verschillende plaatsen sliepen, namelijk in een hotel, een hostel, of zeer schattige 'cottages' aan de rand van het bos. Manon en ik hadden de mazzel dat we in een cottage terechtkwamen, met 4 hele leuke roomies, namelijk Karin (Denemarken), Sara (Finland), Jackie (New York) en Ashley (Californië). De komende dagen veel met hun en andere mensen uit onze groep, 'Team Blue', opgetrokken.
En Lorne was nog maar het begin! Morgen begint de beruchte officiële introductie, genaamd 'O-week', en zullen er 10 dagen lang verschillende activiteiten georganiseerd worden, waaronder een beach + superheldenparty, uiteraard BBQ's en heuse 'mysterie-bussen' die ons naar onbekende party-locaties zullen brengen.
Daarna is het afgelopen met het louter pret hebben, rondhangen en chillen, want jaaa ik ben hier natuurlijk ook om te studeren. Afgelopen vrijdag ben ik officieel ingeschreven voor de vakken die ik graag wilde volgen. Op de valreep heb ik besloten het vak 'Australia Today' te volgen, omdat deze cursus speciaal voor internationale studenten wordt gegeven om een betere indruk van de Australische cultuur te krijgen. Een voorbeeld van een opdracht; 'Ga naar een footy-game (razend populaire sport hier; mix tussen rugby en American football geloof ik) en schrijf daar een verslag over.' Ik heb een pietsie mijn twijfels over de academische verantwoording van het betreffende vak, maar ach... Voor de rest sta ik ingeschreven voor vakken van journalistiek en 'professional & creative writing', waar ik heel erg veel zin in heb. Maar tegelijkertijd knijp ik 'm ook wel een beetje, want het is totaal iets anders dan mijn major en ik heb geen idee wat voor creatieve uitspattingen ze van me gaan verwachten, maar zoals de ozzies favoriete lijfspreuk luidt; 'no worries'! Daarnaast heb ik enkel op maandag, dinsdag en woensdag les, dus dat betekent lekker lang weekend & de mogelijkheid om vele tripjes te maken!
Tot slot; bedankt voor alle lieve, grappige,bezorgde en opbeurende berichten van jullie de afgelopen maand, ook al reageer ik misschien nieteven vlot, ik waardeer het enorm!

Veel liefs vanuit Down Under

p.s. Foto's ter illustratie volgen hopelijk snel, helaas lijkt het erop dat het benodigde kabeltje gesneuveld is, dus dat moet ik nog even zien op te lossen!

Arrived in Ozzie!

Lieve allemaal,

Vrijdagochtend 28 januari was het dan zover; met een geweldig lief afscheidscomité, bestaande uit papa, mama, mijn grote schwezz, en mijn lieve vriendinnetjes Kamé, Laura, Manon, Cathérine en Yenkim stond ik op schiphol met mijn rugzak en backpack (slechts 15 kilo!) en was het dan zover; na maanden van voorbereiding, stress en aftellen stond mijn Australië-avontuur op het punt te beginnen! Hoewel ik er al heel lang erg naar uitkeek, was het moment dat ik in mn eentje de douane doorging wel even slikken. Het dringt dan toch tot je door, jij staat in je eentje aan de ene kant en al je dierbaren aan de andere kant, en de komende 6,5 maanden zie je niemand meer.
De vlucht verliep op rolletjes, eenmaal in de lucht mocht ik het felbegeerde pakketje openen en alle lieve berichtjes van vriendinnen en familie lezen (special thanks to daddy!) waarbij in de eerste instantie wel enkele traantjes vloeiden, maar wat al gauw overging in lachen vanwege alle foto's, opgehaalde herinneringen en opbeurende teksten. De vlucht van Kuala Lumpur naar Melbourne heb ik (typisch) geheel slapend doorgebracht, dus al met al vond ik het geen enkel probleem om zo lang in het vliegtuig te moeten zitten.
Eenmaal geland om 9 uur s'avonds werd ik opgewacht door een vrolijke Australiër die me vrolijk kletsend naar het hostel reed. So far so good. Mijn eerste struikelpuntje beleefde ik toen ik bij mijn accomodatie aankwam; er was iets misgegaan met de reservering en ze verwachtten me pas de dag erop. Er was nog wel een plekje vrij, maar ipv de 10 female dorm werd ik bij 5 mannelijke Engelsen en Ieren gedumpt. Maar no worries, ze waren heel aardig en hebben nog geholpen het onmogelijke slot van mn backpack te krijgen.
De volgende dag ben ik al vroeg richting strand vertrokken, en eenmaal terug in het hostel ben ik verhuisd naar de female dorm en ontmoette ik Manon, die me uitnodigde met haar en een paar andere mensen naar de finale van de 'Australian Open' te gaan kijken op Federation Square, waar een heel groot scherm hing. Daar eenmaal aangekomen zag ik één van de meisjes plotseling naar een jongen zwaaien, en jawel hoor, de enige Nederlander van wie ik wist dat hij ook op dat moment in Melbourne zat, heb ik de eerste dag gelijk gezien! Heel grappig.
De volgende dag ben ik met Manon en Ellen wederom naar het strand geweest en heb ik s'avonds mijn eerste kennismaking met de befaamde 'goon' (cheap-ass wijn waar je een gruwelijke kater van krijgt) gehad, en zijn we uiteindelijk met een groep van 7 dutchies in een bar beland waar we waterpijp konden roken. Grappig om te zien dat niemand elkaar eigenlijk kent, maar dat er zo makkelijk contact wordt gelegd en er een heerlijk losse sfeer hangt, dat maak je in Nederland niet gauw mee. Echt onwijs leuke avond gehad.
De afgelopen dagen heb ik Melbourne een beetje verkend met verschillende mensen, en ben ik ook tamelijk cultureel verantwoord bezig geweest, zo ben ik onder meer al bij de Victoria Market geweest (markt met etenswaren, kleding en prullaria), heb ik door de prachtige Botanical Garden gewandeld, en een bezoekje gebracht aan 'the National Gallery' en 'the Australian Centre for the Moving Image', waar je onder meer videospelletjes kunt spelen. Ik heb denk ik zelden iets gedaan waar ik slechter in was, mijn poppetje bleef maar crashen en in afgronden storten, maar het was wel vermakelijk om als een stel krijsende koters voor het gigantische scherm woeste bewegingen te maken met ons wii-stuur, terwijl een paar beteuterde kinders lijdzaam toe stonden te kijken en moesten wachten totdat ik er genoeg van had elke keer als laatste speler te eindigen.
Tot nu toe zit ik nog steeds in mijn überchille hostel, en is de kamerzoektocht nog niet heel erg op gang gekomen. Afgelopen woensdag ben ik hier wel bij 2 vestigingen van een woningcorporatie langsgeweest, maar dat was geen groot succes: het eerste gebouw was enkel bevolkt door aziaten, met kamers va ca. 8m2 in hysterisch oranje geschilderd, en dat voor het luttele bedrag van 300 dollar per week. (ja, jullie lezen het goed, per wéék) Tempting, but no. Het tweede gebouw was qua locatie geweldig, maar ze hadden enkel appartementen á 400 dollar per week beschikbaar, en dat vond ik toch een tikkeltje ongezellig en prijzig. Vandaag heb ik twee kamers bezichtigt, maar ondanks de acceptabele prijs vond ik het wel erg shabby, dus dat wordt nog even verder zoeken. Gelukkig komt Manon (uit Utrecht, die net als ik aan Deakin gaat studeren) vanavond aan, dus hopelijk hebben we samen meer succes met de huizenjacht! Ik houd jullie op de hoogte....

Cheers!

Paula