Kia Ora!

Geen welkom, welcome, willkommen or Wominjeka, maar Kia Ora, want afgelopen maandag was de tijd daar om (tijdelijk) afscheid te nemen van mijn fantastische Melburniaanse leventje en stapte ik op het vliegtuig naar Kiwiland.

De reis begon niet zeer voorspoedig, zodra Emile & Sarah me af hadden gezet op het vliegveld en ik de vertrekhal inliep bleek mijn vlucht reeds twee uur vertraagd. Nadat mijn tassen waren ingecheckt kreeg ik een telefoontje van Steven, die al in Christchurch geland was. Moeder natuur was ons niet helemaal goed gezind, want Christchurch was weer getroffen door een aardbeving... Wonderbaarlijk genoeg bleek mijn vliegtuigmaatschappij de enige maatschappij te zijn die vloog (wegens de aswolk, ook zo'n geintje van mother nature), en ondanks het feit dat Christchurch in een nog grotere ravage was veranderd kreeg onze vlucht groen licht.
Helaas bleek bij aankomst dat de impact van de aardbeving zo groot was dat werkelijk álles gesloten was, inclusief ons autoverhuurbedrijf, waardoor we onze plannen moesten aanpassen en de eerste nacht in Christchurch vastzaten. S'nachts zijn we bijna ons bed uitgetrild door een naschok, apart om dat mee te maken.
De volgende dag konden we gelukkig vertrekken richting Kaikoura, een plaatsje meer naar het noorden, bekend vanwege het dolfijnzwemmen en walvisspotten. Helaas was het voor dolfijnzwemmen iets te koud (ik draag hier handschoenen..) en bleek het walvisspotten een belachelijk dure grap, dus die activiteit hebben we even overgeslagen.
Woensdag zijn we doorgereden naar Picton, een klein kustplaatsje waar je de boot kan pakken naar Wellington, wat op het Noordereiland ligt. In een impulsieve actie besloten we de 3 uur durende overtocht te maken, waardoor we een schitterend uitzicht op de kustlijn van zowel het Noord als Zuidereiland kregen. In Wellington hebben we in het crappiest hostel ever geslapen, dus dat hebben we zoveel mogelijk ontvlucht, door vooral rond te dwalen door het bekendste en mooiste museum van Nieuw-Zeeland, Te Papa. Nadat we de lange terugtocht door één van s'werelds woeste wateren (al zaten we op een heuse tanker, weinig te vrezen dus) hadden overleefd crossten we verder naar Nelson, van waaruit we naar Abel Tasman, een bekend nationaal park zijn gereden. Een speedbootje dropte ons ergens, en vanuit daar mochten we 3,5 terugwandelen. We hebben slechts een fractie gezien, maar het was heel mooi en sereen. Zaterdag was alweer de laatste dag van onze roadtrip en moesten we een flink stuk terugrijden met ons chille witte bakkie. Onderweg zijn we nog bij Hanmer Springs gestopt, waar we een uurtje in de thermal baths hebben gerelaxt. Heel fijn, in een bad van 37 graden in de buitenlucht, omringd door bomen, met de bergen op de achtergrond.
Ik ben trouwens trots te melden dat ik sinds september niet meer gereden had, maar hier in Kiwiland honderden kilometers heb afgelegd, en dat ik voor het eerst heb gereden: aan de linkerkant van de weg, in een automaat & op bizar slingerende bergweggetjes. Vraag me niet hoe, ik zag Steven meerdere malen wit wegtrekken als ik weer eens als een complete maniak met 80 door een bocht scheurde waar toch echt een bordje met 45 k/h op stond. Achja, we hebben het zonder kleerscheuren overleefd!

Vanochtend vroeg ging Steven's vlucht al terug naar Auckland, dus vanaf nu begint het soloreizen voor mij echt! Morgenvroeg word ik opgepikt door een shuttlebus, die mij naar Greymouth en vanuit daar naar Franz Josef (gletsjer) brengt en op de Stray-bus dropt. (een van de grootste busorganisaties van hop on/hop off reizen hier) De komende twee weken ga ik hopelijk diezelfde gletsjer beklimmen, de Maori-cultuur wat beter leren kennen, hiken, naar thrillseeker-stad Queenstown, de amazing Milford Sound bezoeken en nog veel meer. Spannend, ben heel benieuwd! Daarna vlieg ik door naar Sydney, om zelf te ondervinden of ik nou meer pro-Sydney of Melbourne ben (er heerst gigantische rivaliteit tussen die twee steden), al vermoed ik eigenlijk dat ik mijn hart al verpand heb aan de fantastische stad waar ik 4,5 maand heb gewoond... En dat is dan ook een reden dat ik hoogstwaarschijnlijk mijn trip langs de Eastcoast een stukje ga inkorten en nog een keertje extra voor een paar dagen terug naar Melbourne vlieg, ik mis mijn leventje daar namelijk. Apart, 5 maanden weg uit Nederland en er is niks aan de hand, een week weg uit Australië en ik krijg heimwee... Ik mis zelfs mijn vakken & Deakin University!
Aan de ene kant is het misschien zonde, en moet ik proberen zoveel mogelijk te zien. Aan de andere kant, Melbourne ligt ca. 16.500 kilometer van Nederland af, als ik in augustus 'definitief' vertrek kan ik niet zomaar even terug.

En het is een mooie reden om nog een keer terug te komen... Want ik ben nog lang niet klaar met Australië! De tijd is, hoe cliché, in een oogwenk voorbijgevlogen. Zeker de laatste weken, die ik heb volgepropt met etentjes, borrels, lunches, koffie-breaks tijdens het studeren door, danslessen, de eindeloze uitgaansmogelijkheden verkennen & culturele uitstapjes maken. Zo ben ik nog een keer naar de footy-game geweest, heb een een fantastisch concert van 'Cut Copy' bijgewoond (uit Melbourne afkomstig, hier echt mega populair), en een filmevenement van Underground Cinema bijgewoond, het bedrijf waar Manon sinds kort voor werkt. Het is een heel leuk concept, je weet vantevoren niet welke film je gaat zien en waar, zodra je de filmlocatie binnenloopt (kan overal zijn, een museum, verlaten balzaal etc.) wandel je als het ware de filmset van de film die je gaat zien, inclusief acteurs e.d. Genoten!

De laatste week ging helemaal in een flits voorbij, en zorgde af en toe voor kleine paniekaanvallen als ik me besefte dat ik echt al bijna op het punt stond te vertrekken. Opdrachten inleveren, tas inpakken, afscheid nemen van iedereen. Het voelt heel vreemd en onwerkelijk om gedag te zeggen tegen mensen om wie je bent gaan geven de afgelopen tijd, in de wetenschap dat het weken, maanden of jaren kan duren voordat je elkaar weer ziet.
Gelukkig keer ik daarom nog terug naar Melbourne en zijn er al plannen voor een reunië, ergens op de wereld, dus die wetenschap maakte dat ik afgelopen maandag niet al te verdrietig het vliegtuig instapte, op naar een nieuw land, een nieuw avontuur, een nieuw hoofdstuk, in mijn onvergetelijk tijd hier Down Under.

Liefs,
Paula